Erguvan Mevsimiydi

yeşil bir hasret geçiyordu gözlerinden
gördüm
ne kadar koyuymuş yazgımın mürekkebi
adadığım onca kan hiç soldurmadı rengini
bunca yangından sonra
ne ben unutabilirim seni
ne de sen tanırsın beni
bu hüzün böyle
gitti gider

kan rengi güller açıyor
kendi çarmıhımda
soldurduğum aşka
ağıt tutarken
en kanayan kendimin rengine aldanmışlık
nerden baksan bir yanı hüzün
bir yanı alabildiğine karanlık
kış geçitlerinden yaza geçilmiyor
yazık
gitti gider

senden giderdim
en içrek dağları
kanatarak aşamazsın
bilirim
bilirim de en çok korku
ondan
gitti gider
bir yanı vardır kalbimin
ne zaman sınasan kanar
kanar ya
ne zaman sussa
gitti gider

kurnalar anlamaz niye içerler zamanı
en dar anlarında onlardır
sancılayan hüznü
en çok hüzün eden de onlardır
bir yanımı
geldi mi gidersin
gitti gider

hangi harf titrer içimde
sen hüzünlü adın türküsü
ki kim uğrasa bahçemize
artık
gitti gider

dağ dağ oldu hasretin
kodun gittin, bir erguvan mevsimiydi.

Kerim AKIN